kajakami wzdłuż morskiego brzegu w Maine. Tropienie śladów historii i pomników natury w Nowej Funlandii, i tak dalej. Opis każdej trasy pełen był atrakcyjnych szczegółów i Sebastian uświadomił sobie, że sam bardzo rzadko podróżował gdzieś dla przyjemności. Ściganie bandytów w Kolumbii nie było tym samym, co podziwianie fascynującej kultury i krajobrazów tego kraju. Madison weszła do kuchni i usiadła naprzeciwko niego. – Szpiegujesz moją mamę? Żadnego ,,dzień dobry’’ ani uprzejmego pytania o stan jego zdrowia. Sebastian spojrzał na nią nad ekranem. – Sprawdzam swoją pocztę. – Przecież modem nie jest podłączony. – No dobrze. Szpieguję twoją mamę. Spojrzała mu prosto w oczy. – Po co? Co za nieznośny dzieciak. – Masz piętnaście lat. Dlaczego nie pracujesz podczas wakacji? – Pracuję. Pomagam mamie. – To nie to samo. Skrzywiła się. Sebastian był pewien, że gdyby nie był tak posiniaczony, Madison powiedziałaby mu, co o nim myśli. Ta mała miała charakter. Zamknął plik z finansami Lucy. Łatwiej było wytłumaczyć się z przeglądania folderów reklamowych. Pomyślał, że będzie musiał porozmawiać z Lucy o zabezpieczeniu niektórych plików hasłem. – Czy mogłabyś mnie zawieźć do motelu? – spytał. – Skoro tutaj mam lizać swoje rany, muszę zabrać stamtąd kilka rzeczy. – Ja?! – Tak, ty. Przecież prowadzisz? – Mam pozwolenie na jazdę pod nadzorem. Nie mogę jechać sama, bez nikogo dorosłego... – Jestem dorosły. Madison zamknęła usta. – Idź i zapytaj mamę o pozwolenie, a ja skończę śniadanie. Dziewczyna wyglądała na zdumioną. – Mówisz poważnie? – A czy wyglądam, jakbym żartował? – westchnął Sebastian. – Wczoraj spadłem ze skały i nie jestem w nastroju do dowcipów. Madison wymamrotała coś pod nosem i wyszła. Sebastian zauważył, że w jego obecności dziewczyna staje się spięta, ale nie miał pojęcia dlaczego. Po chwili wróciła zdyszana. – Mama mówi, że nie ma mowy. – Dlaczego? Bez słowa wzruszyła ramionami. Była ładna i bardzo podobna do ojca. Sebastian uśmiechnął się szeroko. – Chcesz powiedzieć, że nie pokłóciłaś się o to z mamą? Myślałem, że wszystkie piętnastolatki aż piszczą, żeby usiąść za kierownicą. – Mam mnóstwo pracy – powiedziała szybko i znów uciekła. Wzruszył ramionami. Widocznie wyglądał jeszcze gorzej, niż przypuszczał, ale przynajmniej w głowie zaczynało mu się rozjaśniać.